Decyzję o tym, którzy pisarze zostaną patronami roku 2024, obie izby polskiego parlamentu podjęły w formie uchwał kierując się m.in. tym, że właśnie w 2024 roku wypadają okrągłe, związane z tymi osobami rocznice. Wystawa upamiętnia pięciu polskich twórców.
Melchiora Wańkowicza (1892-1974; w 50. rocznicę śmierci) - pierwszego copywritera Rzeczypospolitej, ojca reportażu, jednego z najwybitniejszych dziennikarzy w historii będącego wzorem i symbolem polskiego dziennikarstwa, który „opisując rzetelnie rzeczywistość służył wspólnocie”. W okresie międzywojennym założył i kierował wydawnictwem „Rój", publikował w „Kurierze Warszawskim", „Wiadomościach Literackich" i „Kurierze Porannym". Pisząc „Sztafetę”, „Dzieje rodziny Korzeniowskich”, „Westerplatte” czy trzytomowe dzieło „Bitwa o Monte Cassino”, oraz cykl „Od Stołpców po Kair”, który był zapisem jego własnych losów i zbiorem reportaży o spotkanych Polakach, losach emigrantów i tworzeniu wojsk polskich, czynił to zarówno dla współczesnych, jak i dla potomnych.
Marka Hłasko (1934-1969; w 90. rocznicę urodzin) - buntownika, pisarza niepokornego, wybitnego prozaika i autora scenariuszy filmowych, który został doceniony za „uniwersalny wymiar twórczości”. Jego wiarygodne ujęcie rzeczywistości i potoczny język zjednały mu rzesze czytelników. Twórca, który potrafił nasycić banalne motywy i tematy zaczerpnięte z potocznego życia głęboką treścią egzystencjalną. Dzięki temu Jego twórczość ma wymowę uniwersalną. Swą bezkompromisowością, także wobec komunistycznej rzeczywistości, przyciągał do siebie pokolenia młodych ludzi z różnych zakątków świata. Do jego dorobku literackiego należą takie dzieła jak „Baza Sokołowska”, zbiór opowiadań „Pierwszy krok w chmurach”, „Drugie zabicie psa” czy „Piękni dwudziestoletni”, oraz „Sowa, córka piekarza”, Na podstawie jego prozy powstały m.in. filmy „Zbieg” i „Baza ludzi umarłych”.
Kazimierza Wierzyńskiego (1894-1969; w 130. rocznicę urodzin) - skamandryty, żołnierza, któryw młodości zaangażowany był w konspirację niepodległościową i działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. Debiutem literackim Wierzyńskiego był tom wierszy „Wiosna i wino". Był jednym z twórców grupy literackiej Skamander. Wpływ na jego twórczość miała pasja sportowa, w 1928 r. za tom „Laur olimpijski" otrzymał złoty medal na konkursie literackim igrzysk w Amsterdamie. W późniejszych latach w swej twórczości odnosił się do losów Ojczyzny. Po wojnie pozostał na uchodźstwie, mieszkał w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, gdzie tworzył poezję, prozę, ale też felietony i recenzje. Upominał się o prawdę o zbrodni katyńskiej.
Witolda Gombrowicza (1904-1969, w 120. rocznicę urodzin) - obrazoburcy, prowokatora, który należy dziś nie tylko do najważniejszych twórców rodzimej literatury, ale pozostaje również jednym z czołowych inspiratorów współczesnej europejskiej myśli filozoficznej, społecznej i artystycznej. To prozaik, dramaturg, eseista, autor "Ferdydurke", "Transatlantyku", "Iwony, księżniczki Burgunda" oraz "Dzienników". Jego dorobek od dziesięcioleci stanowi wizytówkę nowoczesnej polskiej kultury, jej uniwersalnego wymiaru i awangardowego potencjału.
Czesława Miłosza (1911-2004, w 20. rocznicę śmierci) – polskiego poety, prozaika, laureata Literackiej Nagrody Nobla, jednego z najwybitniejszych twórców naszych czasów, który na trwałe wpisał się w polską i światową literaturę. Jako pisarz i myśliciel stając się jednym z największych autorytetów intelektualnych, a jego twórczość jest zakorzeniona w wieloetnicznych tradycjach polskiej kultury, reprezentuje zarazem dziedzictwo narodów Europy Środkowo-Wschodniej z jej doświadczeniem skutków nazizmu i komunizmu. Jego książki zaczęto wydawać w ojczyźnie dopiero po tym, jak w 1980 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Wprowadził do literatury polskiej nowy gatunek literacki – traktat poetycki, był znawcą i tłumaczem Biblii, poezji polskiej, europejskiej i amerykańskiej, a nawet dzieł Dalekiego Wschodu, publikował w paryskiej „Kulturze”. Światowe uznanie przyniósł Miłoszowi, wydany we wczesnych latach 50. tom esejów „Zniewolony umysł”, który stanowi przenikliwą, do dziś nietracącą na aktualności analizę świadomości porażonej przez totalitarne utopie. Na emigracji wykładał literaturę słowiańską w Berkeley i na Harvardzie w USA. W 1993 roku powrócił do Polski.
Wystawę opracowaną przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie można oglądać w godzinach pracy Starostwa Powiatowego w Lubartowie do dnia 2 września. Następnie w kolejnych bibliotekach publicznych na tereniu powiatu. Koordynacją działań związanych z wystawą zajmuje się Powiatowa Biblioteka Publiczna w Lubartowie.
Komentarze (0)